dinsdag 23 mei 2017

Dag 3

Dag 3.  Port de Sagunt - Jerica ( kaart )
Afgelegde afstand: 61 km
Totaal afgelegd: 230 km


Zo, mensen, ik heb goed nieuws voor jullie, we hebben vandaag namelijk weer eens ouderwets afgezien, dus zet je schrap voor een hele pagina geklaag en gesteun. Het was vandaag namelijk een wel heule pittige tocht. Niet alleen was het al vrij vroeg tegen de 30 graden, maar het was ook nog eens klimmen, klimmen en nog eens klimmen. En je hoeft geen natuurkundige te zijn om te weten, dat zwaartekracht samenhangt met massa, waarmee de kern van het probleem is samengevat als je mijn dikke kantoorbast per fiets heuvelop moet krijgen. Bovendien hebben we nog zo'n kilo of 20 bagage op de bagagedrager, dus tel uit je winst.

Hoe dan ook, we vertrokken vanochtend met opgeruimd gemoed uit Port de Sagunt om na een kilometer of 10 de eerste hellingen te bestijgen. En dat viel ons eerlijk gezegd nog niet eens zo heel erg tegen. We fietsten redelijk op het gemakkie in een klein verzetje naar boven tot aan het plaatsje Torres Torres, alwaar het begin van de Via Verde Ojos Negro op ons wachtte; een oud treintraject wat nu fungeert als fietsroute. Ideaal, want stijgingspercentage is daardoor beperkt tot een paar procent, wat het leven van een plattelandsfietser in principe wel zo prettig maakt. Ik zeg "in principe", want  deze fietsroute is eigenlijk meer een soort mountainbike-route. Vol met ruwe stenen, gravel en zelfs zandpaden. Weinig asfalt gezien! Hebben die Spanjolen zich wel erg makkelijk van af gemaakt. Donder maar wat grind over dat spoor en klaar is je fietspad! En ook van de beloofde paar procentjes stijging kwam regelmatig niks terecht.

Kwam nog bij dat we ook nog even een klein traumaatje moesten afkaarten; vorig jaar had Mar hier die zo beruchte hongerklop gekregen; ze zag toen, werkelijk waar, zwarte sneeuw, gevulde koeken en blauwe zwaailichten. He-le-maal naar de vaantjes. Kon écht geen heuveltje meer op komen.

Dat ging nu gelukkig een stuk beter! Verschil was natuurlijk, dat we er vorig jaar al een hele dag fietsen op hadden zitten en nu al om een uur of 11 's ochtends voorbij de plek des onheils kwamen. We konden alle plekken waar we toen zo verschrikkelijk hadden afgezien één voor één weer afvinken. En zo bleek maar weer; de beste remedie om een traumaatje te verwerken, is 'm opnieuw te beleven, maar dan wél met goede afloop, zoals vandaag. Aldus ondergetekende, Drs. in de Psychologie van de Koude Grond.




Maar goed, héét was het wel en bovendien schiet het niet echt op, zo met al die gravel en zandpaadjes. Het is voorzichtig om grote stukken steen heen sturen, je zit voortdurend met geknepen billen te wachten op de eerste lekke band. Maar toch waren we om een uur 3 al in de buurt van de plaats van bestemming.

Maar ook hier kwam weer een aloud spreekwoord om de hoek kijken, want die beruchte laatste loodjes, mensen, godallemachtig, die wegen nog steeds serieus het zwaarst. Dat bléék: Google Maps (ja, alwéér!) stuurde ons naar de B&B waar we vandaag overnachten via een heel, héél vervelend heuveltje, met een vrij lang, maar vooral steil weggetje er naar toe. Fietsend niet te doen, dus lopend, onderwijl de fiets vooruit duwend met eerdergenoemde 20 kilo bagage, onze afgekarnde  lichamen vrijwel in een hoek van 45 graden ten opzichte van het wegdek, kwamen we na een stief kwartiertje alsnog zwetend en meurend over de finishlijn!

Morgen weer verder naar Teruel, dan i.p.v. 60 km, maar liefst 90 km van die Via Verde rotzooi! Heerlijk!

ROOM WITH A VIEW

Elke dag een foto van ons hotel, onze kamer en het uitzicht.
Vandaag vanuit een kamer in het liefelijke (dat dan weer wel)  Rural Guesthouse Shariqua