woensdag 31 mei 2017

Dag 11

Dag 11.  San Sebastian  ( kaart )
Afgelegde afstand: 0 km - rustdag
Totaal afgelegd: 806 km


Aaaah, la dolce vita! Wakker worden, je nog een keer omdraaien, te lang douchen, lekker ontbijten, een cortado (espresso met melk) in het ochtendzonnetje op een pleintje in de stad, beetje rondlopen (met ontzettend stijve bovenbenen, dat dan weer wel...). Voor de lunch even wat pinchos eten met een fijn glaasje wit erbij in één van de vele barretjes in het oude centrum. En 's avonds uitgebreid zitten nassen bij één van de vele toprestaurantjes hier in de stad. Ja, je kan rustig zeggen: de rustdag is ons uitstekend bevallen! Het lijkt wel vakantie! Maar hoe we ons morgen met al die ingenomen dranken en spijzen ooit weer het op het fietszadel hijsen? En ons dan ook nog over een aantal heule verveulende klimmetjes naar de grens met Frankrijk weten te manoeuvreren? God mag het weten. Maar goed, zien we dan wel weer; alle zorgen zijn er immers pas voor morgen!

Buiten het "winen & dinen" hebben we noodgedwongen ook nog het nodige schoonmaakwerk moeten oppakken; die vuige wielerbroeken weer een beetje lentefris maken, de schoenen van alle Via Verde bagger ontdaan, terwijl we gisteren de fietsen al zelfs even door de wastunnel hadden gehaald, want die zagen er verschrikkelijk uit na dat mountainbike-traject van gisteren. En verder na elke vorm van lichamelijke arbeid weer even languit op het bed een schoonheidsslaapje doen. Wij zijn namelijk ook de jongsten niet meer en hebben ons tukkie keihard nodig.

ViaVerde bagger verwijderen
Groot onderhoud wielerbroeken
Nou? Lief hè
Overal lekkere hapjes
Klik op een foto voor een vergroting

Overigens lijkt het wel of diezelfde ouderdom ons langzamerhand ook een beetje (een beetje?) parten begint te spelen. Of dat we dusdanig grote inspanningen leveren, dat al het bloed uit onze hersenen wordt weggetrokken omdat het elders in het lijf nodig is? Want we constateerden vandaag maar weer eens, dat we wel erg vergeetachtig en/of in de war zijn. Zo is Mar een paar dagen geleden haar pinpas ergens kwijt geraakt (helemaal niks voor haar) en vanmiddag wilde ik de lunch dan even betalen, ben ik mijn pinpas ook kwijt! Tevens onze enige overgebleven pinpas dus, zeg maar. Gelukkig nog net genoeg cash op zak om niet te hoeven afwassen en dan toch nog maar even in gestrekte draf naar het terras waar we 2 uur daarvoor genoemde cortado hadden genuttigd.  En verdomd, daar ligt 'ie! Op de grond, naast de stoel waarin ik had gezeten en waar zich nu een buitengewoon corpulente dame in had gewrongen. Ongelofelijk. Niemand heeft in die 2 uur een oranje bankpasje zien liggen, op een druk terras. Maar goed, mij hoor je niet klagen.

Maar met name ondergetekende blijkt nogal in de war. Mijn zonnebril, een toch niet onbelangrijk item op zo'n tocht, leg ik tijdens stops regelmatig op een van mijn fietstassen. Als we dan weer opstappen vergeet ik hele ding en 100 meter verderop denk ik dan: "best wel zonnig dagje vandaag!", waarna we op topspeed weer terug fietsen en Mar 'm weer ergens in de berm vind .
Maar de ergste vorm van verstandsverbijstering had ik wel, toen we ergens zaten te eten, en ik een hele vervelende vlieg wilde doodslaan. Met mijn lepel. Ik geef direct toe: niet het meest geschikte moordwapen. Maar plotseling was daar mijn kans op een "kill", toen 'ie eindelijk een keer stilzat...op het broodmandje. Wat vervolgens door het hele restaurant vloog met brood en al. En de vlieg? Die leefde nog lang en gelukkig.

Morgen naar Frankrijk!