Afgelegde afstand: 101 km
Totaal afgelegd: 427 km
Dag 6 was er weer een traumaatje van vorig jaar te verwerken, lieve lezertjes! En wel een volledig uit de hand gelopen poging tot het nemen van een foto op de timer van ons tweeën, fietsend op een eindeloze weg. Vergeten? Kort samengevat: vorig jaar hing ik mijn iPhone aan een verkeersbord, stelde de timer in op 10 seconden, ik druk op het knopje, de timer begint te lopen, ik ren naar m'n fiets aan de overkant van de weg, schreeuw tegen Mar; "ja, fietsen!", spring op mijn eigen fiets, ga staan op de pedalen... om vervolgens van mijn trapper af te glijden, en gigantisch op m'n bek te gaan. Resultaat: een knie vol grind (hoe láng is dat wel niet geleden) en vier vingertoppen die open lagen en bloedden als een rund. Pas na een liefdevolle verpleging van Mar met een kusje op de knie kon ik dan weer met mijn gekwetste lichaam én ego de fiets op.
Nou wisten wij nog precies waar dat gebeurd was. Dus ja, mensen, wat doe je dan? Zoals ik al eerder aangaf: de beste manier om een trauma te verwerken is 'm opnieuw te beleven, maar nu met goéie afloop! Dus vlak voordat we op de plek des onheils aankwamen had ik mijn strijdplan al klaar om ditmaal wél die timer-foto te maken, maar ditmaal zonder weer mijn ledematen in een vrije val aan het asfalt bloot te stellen. Maar geloof het of niet: werkelijk nog geen 50 meter voordat we de plek bereiken (ik zie het verkeersbord al staan), krijg ik een lekke band! Wat is dat met deze plek op aarde? Is dit een zwart gat, en soort anti-Maarten Twilight Zone? Is er hier ooit een vloek over mij uitgeroepen? Heb ik hier in een vorig leven iets gedaan waarvoor ik nu gestraft dien te worden? Wie zal het zeggen?
Feit blijft, dat we dus voor het allereerst in al onze fietstochten nu zelf de band moesten gaan plakken. Nou had ik me wel een stuk beter voorbereid dan vorig jaar, toen ik voor geen goud het achterwiel eruit durfde te halen. Had dat thuis namelijk een keer geprobeerd en ik zal jullie het hoe en waarom besparen, maar het resultaat daarvan was, dat ik de fiets uiteindelijk achterin de auto moest donderen en de fietsenmaker in Petten moest bezoeken, die de door mij veroorzaakte rotzooi weer in orde moest zien te maken. Ik zal zijn verbaasde gezicht niet gauw vergeten. Handige Harry op bezoek.
Maar dat achterwiel-uithaal-probleem had ik na het debacle van vorig jaar even goed bestudeerd, dus, hup! daadkrachtig haalden we het wiel eruit, nieuw binnenbandje erin, band er weer omheen, en verdomd, na wat gekloot, het wiel uiteindelijk weer teruggeplaatst. We konden weer verder! En verder was dus 50 meter verder; het beruchte verkeersbord. En ja hoor! Gelukt! Weerrrrr een traumaatje overwonnen! Zoek de verschillen hieronder!
|
|
||||
|
|
Klik op een foto voor een vergroting
Dus wij weer vrolijk lachend verder! Was wel pisheet vandaag (33˚), maar we hadden de gang er goed in, wind in de rug, veel glooiend heuvel af, weer niks te klagen, tot ik plotseling merkte: verdomme wéér een lekke band! Daar wordt een fluitend fietsertje natuurlijk niet vrolijk van. Maar niet getreurd, we hadden nóg een splinternieuwe binnenband bij ons, dus: hup! wederom daadkrachtig het wiel eruit gehaald, nu ook eens gekeken of er wellicht nog iets in de binnenkant van de buitenband zat (zijn jullie er nog?), en dat was een goeie move: er bleek namelijk nog een héél klein puntje van een spijkertje in te zitten.
Afijn, ik zal jullie niet langer vermoeien met de details van het verdere verloop. We zijn uiteindelijk nét voor een zware onweersbui binnen gekomen, hebben onze traditionele bier en pinda's naar binnen gegooid en Mar is nu in de badkamer de 2 bandjes even aan het plakken. Jahaa! Wijffie hoor! Die kan je om een boodschap sturen!
Morgen weer verder, amigos! Wéér fijn rond de 100 kilometertjes. Gelukkig wordt het nóg ietsje warmer dan vandaag!
A ROOM WITH A VIEW
Elke dag een foto van ons hotel, onze kamer en het uitzicht.
Vandaag vanuit kamer 206 in Hotel Cienbalcones in Daroca!